ข้อความเดิมเขียนโดยคุณ GaO (ข้อความที่ 89531)

ชีวิตตัวสำรองมหิดลฯ:sweat:
1.ไม่รู้ว่าที่เรียนอยู่นี่ต้องทุ่มเทไปเลย หรือเรียนเฉยๆ รอไปมหิดลฯ ทำตัวไม่ถูก แสดงว่าทำตัวผิด
2.มหิดลฯเรียนไปแล้ว 2 อาทิตย์ โรงเรียนเราก็เพิ่งเปิดเทอมได้อาทิตเดียว ถ้าเขาเรียกแล้วเราจะตามทันหรอ ถ้าคิดอย่างนี้ก็ไม่ต้องไป
3.ที่ๆเราเรียนอยู่ก็เป็นห้องเรียนพิเศษของ สสวท สวทช ศอฉ อะไรนี่แหละ ก็เป็นโครงการน้องๆมหิดลฯ ตกลงกำลังเรียนอะไรรู้มัยนี่
4.ที่โรงเรียนตอนนี้ก็เริ่มลงตัวแล้ว แต่ถ้ามหิดลฯเรียกไปก็ต้องเริ่มต้นใหม่หมด (ที่สำคัญมีแฟนแล้วด้วย:aah:) จะดีใจหรือเสียใจดีนะ
5.ทั้งๆที่ตัวสำรองก่อนหน้าเราก็เป็นเด็กมหิดลฯแล้ว ถ้าเราไม่ได้เป็นมันก็ยังไงๆอยู่ เหมือนเสียแรงสู้ไปฟรีๆ:cry: ยังมีตัวสำรองอันดับที่ 140 ,141,.. อีกมากมายรออยู่เหมือนกัน
6.พ่อ แม่ อยากให้ไปมาก พอเราบอกว่าถึง 136 แล้ว ก็ถึงกับนั่งเฝ้าโทรศัพกันทีเดียว บอกท่านว่าโทรศํพท์ไม่มีขาเดิน มันไม่หนีไปไหน ถ้าเป็นหนูไม่แน่ +55
7.เคยทำใจได้แล้ว แต่ดันมีความหวังขึ้นมาอีก แล้วก็เงียบไปเฉยๆ จะเรียกไม่เรียก เต็มรึยัง จะได้ทำใจซักที
ผอ.ไปต่างประเทศ จะกลับมาเรียกอีกมั้ย มันเป็นเรื่องอนิจจัง
สรุป อยากไปมหิดลฯมากๆ แต่ไม่กล้าหวังมาก กลัวจะยิ่งเจ็บ มันรู้สึกโหวงเหวง นอนไม่ค่อยหลับ ไม่รู้จะทำยังไง
เลยมาระบายไว้ ใครมีข้อแนะนำดีๆ ก็ช่วยหน่อยนะคะ :please: มาช่วยระบายสีเขียวให้แล้วครับ