ผมมีแค่สองอย่างนี้ตลอดระยะเวลาที่เป็นนักเรียนมา
1. ทัศนคติที่มีต่อวิชาที่เรียน
2. เวลาที่หมดไปกับการศึกษาค้นคว้า และ ฝึกฝนตัวเอง
ในชีวิตนี้ผมไม่เคยเรียนพิเศษกับอาจารย์ท่านไหนแบบตัวต่อตัว
แต่ผมเคยเรียนพิเศษกับอาจารย์ผู้เขียนหนังสือมากกว่าร้อยเล่มที่ผมเคยอ่าน
(และเรียนพิเศษกับอาจารย์ผู้เขียนหนังสือการ์ตูนจากหนังสือการ์ตูนอีกนับพันเล่ม
)
ถ้าหากผู้เรียนมีสองอย่างนี้แล้ว ผมว่าเรียนพิเศษก็ดี เพราะเป็นการเพิ่มพูนความรู้ให้กับผู้เรียนยิ่งขึ้นไปอีก
แต่ถ้าไม่มีสองอย่างนี้แล้วบางครั้งเรียนพิเศษก็เปล่าประโยชน์
ผมเคยรู้สึกว่าการเรียนพิเศษเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์สำหรับคนๆหนึ่งมากๆ
เมื่อมีครั้งหนึ่งผมรับงานติวจากอาจารย์ท่านหนึ่ง เด็กที่จะมาติวคือลูกชายท่านเอง
ผมติววิชาแคลคูลัส เด็กคนนี้ติด F มาต้องการแก้เกรด ผมตั้งใจเต็มที่
แต่ผมกลับรู้สึกว่าผมไม่ได้ทำหน้าที่ที่ดีของตัวเองเลย เพราะน้องที่ผมติวอยู่เขาไม่มีทั้งสองอย่างที่ผมกล่าวมา
เขามาติวก็เพราะผู้ใหญ่ให้มาติว ติวเสร็จกลับบ้านก็ไม่เคยหาเวลามานั่งทบทวนสิ่งที่เรียนไปเลย
ผมทราบเพราะว่าเรียนเสร็จผมฝากโจทย์ให้เขาไปทำ โจทย์ก็ไม่ได้ยากอะไรทำตามที่เรียนทุกอย่าง
เจอกันอีกครั้งเขาก็ไม่ได้ทำมา สุดท้ายผมก็เลิกรับงานนี้ไป