สวัสดีเจ้าค่ะ...
เรื่องคุณภาพเด็กไทยด้อยลงคิดว่าเป็นหัวข้อถกเถียงกันมาตลอดนับตั้งแต่มีรัฐมีประเทศนั่นแหละเจ้าค่ะ (เผลอๆ ก่อนหน้านั้นก็มี) มองในแง่หนึ่งอาจเป็นการสะท้อนปัญหาของค่านิยม ระบบการศึกษา คุณภาพชีวิตของประเทศเรา แต่ทางนี้ลองคิดในอีกแง่นึง หรือบางที นี่อาจแค่เป็นการสะท้อนว่า เรากำลังมองเด็กด้วยสายตาของผู้ใหญ่อยู่รึเปล่าเจ้าคะ?
ความรู้สึกว่าเด็กๆ ทำไม่ได้ดังที่เราคาดหวังไว้ บางทีอาจเป็นการบอกว่าภาพลักษณ์ของเด็กดีในอุดมคติของผู้ใหญ่อย่างเราไม่ตรงกับความเป็นจริง ทางนี้คงไม่พูดแทนผู้ใหญ่ทุกคน แต่คิดว่าผู้ใหญ่ไม่น้อยคงเห็นด้วยว่านึกย้อนไปในสมัยตัวเองเป็นเด็กก็มีผู้ใหญ่มาคาดหวังในตัวพวกเขาเอาเอง แล้วก็ผิดหวังเอาเองเช่นนี้ ว่าสมัยนั้นตัวเองก็ไม่ได้ตั้งใจเรียน บางทีก็ขาดมารยาท ขาดวินัย ไม่รู้ว่าการเป็น "ผู้ใหญ่ที่ดี" นั้นทำอย่างไร
การที่บอกว่าคำพูดคำจา ความคิด ค่านิยม มารยาท "ไม่ดี" นั้น จริงๆ เป็นเพียงเพราะนี่ไม่ใช่ยุคสมัยของเราแล้วหรือเปล่า? เป็นเราเองหรือเปล่าที่พยายามใช้ไม้บรรทัดของตัวเองไปวัดผู้อื่น การที่เราเห็นว่าทุกด้านแย่ลง เป็นเพราะตัวเราเองที่มองความดีของเขาไม่เห็นหรือเปล่า?
บางที... เพราะตนเองทำได้ดีแล้ว (หรือเชื่อเช่นนั้น) จึงพลอยทำให้มองคนอื่นที่อยู่ระหว่างพัฒนากลายเป็นด้อยเกินไปหรือเปล่าเจ้าคะ?
|