[ความรู้ยังอ่อนด้อย]

ผมขอบคุณทุกท่านมากจริง ๆ ครับ

ผมหกล้มกับ TMO 9 ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่ทำให้ผมเจ็บหนักมาก จนเหมือนจะไม่มีแรงยืนแหละครับ

แต่ก็ได้ พ่อ แม่ คอยประคองขึ้นแล้วเดินต่อไปได้ ผมเคยคิดหลายรอบแล้ว

ถ้าพยายาม >>>>> เราก็จะได้ผลสำเร็จออกมา แต่พอลองมามองจากเรื่องจริง เช่น

คนที่สอบเข้า มหาวิทยาลัย คนสอบเป็นหมื่นๆคน แต่มีเพียงหยิบมือ ที่จะผ่านเข้าไปได้ศึกษาต่อ

แล้วคนอีกหลายหมื่นคนที่เขาลงทุน จ่ายสิ่งที่เรียกว่า "ความพยายาม" ไปเหมือนคนที่ติด แต่ทำไมผลที่ออกมาไม่เท่ากันหรอครับ ?

ผมก็เข้าใจบางคนที่ติดเข้าไปใช้ความพยายามมากกว่าคนที่ติด แต่ผมก็ว่ามีบางคนที่พยายามมากกว่าคนที่ติด แต่กลับไม่ได้ศึกษาต่อที่นั่น

ตอน TMO ผมก็นั่งคิดแบบนี้ ทบทวนมันอยู่หลายรอบ ไตร่ตรองทุกๆอย่างว่าทำไม คนที่ได้เข้ารอบ สสวท. ได้เข้าต่อไป

แต่ทำไม . . . ผมถึงไม่ได้ล่ะ ?? ผมก็คิดว่าเราคงพยายามน้อยเกินไป คนที่ผ่านเข้าไปเขาคงต้องเจอเหมือนกันเรา ผมเริ่มเห็นแสงแห่งความหวัง

ก็อย่างว่าครับกว่าพระพุทธเจ้าจะตรัสรู้ก็ต้องมีมารผจญ พอแค่ผมมีความหวัง มารในจิตใจผมก็เริ่มคิดว่า ถ้าเราพยายามแล้วไม่ได้ล่ะ ????

มารตัวนั้นผมว่าน่าจะเป็น "ความกลัว" ผมตัดคำนี้ออกไปไม่ได้สักทีนึง ผมเข้าใจมันแต่รับมือกับมันไม่ได้ ผมจะต้องทำอย่างไรดีครับ