[หยินหยาง]

ข้อความเดิมเขียนโดยคุณ GaO

ชีวิตตัวสำรองมหิดลฯ
1.ไม่รู้ว่าที่เรียนอยู่นี่ต้องทุ่มเทไปเลย หรือเรียนเฉยๆ รอไปมหิดลฯ ทำตัวไม่ถูก แสดงว่าทำตัวผิด
2.มหิดลฯเรียนไปแล้ว 2 อาทิตย์ โรงเรียนเราก็เพิ่งเปิดเทอมได้อาทิตเดียว ถ้าเขาเรียกแล้วเราจะตามทันหรอ ถ้าคิดอย่างนี้ก็ไม่ต้องไป
3.ที่ๆเราเรียนอยู่ก็เป็นห้องเรียนพิเศษของ สสวท สวทช ศอฉ อะไรนี่แหละ ก็เป็นโครงการน้องๆมหิดลฯ ตกลงกำลังเรียนอะไรรู้มัยนี่
4.ที่โรงเรียนตอนนี้ก็เริ่มลงตัวแล้ว แต่ถ้ามหิดลฯเรียกไปก็ต้องเริ่มต้นใหม่หมด (ที่สำคัญมีแฟนแล้วด้วย) จะดีใจหรือเสียใจดีนะ
5.ทั้งๆที่ตัวสำรองก่อนหน้าเราก็เป็นเด็กมหิดลฯแล้ว ถ้าเราไม่ได้เป็นมันก็ยังไงๆอยู่ เหมือนเสียแรงสู้ไปฟรีๆ ยังมีตัวสำรองอันดับที่ 140 ,141,.. อีกมากมายรออยู่เหมือนกัน
6.พ่อ แม่ อยากให้ไปมาก พอเราบอกว่าถึง 136 แล้ว ก็ถึงกับนั่งเฝ้าโทรศัพกันทีเดียว บอกท่านว่าโทรศํพท์ไม่มีขาเดิน มันไม่หนีไปไหน ถ้าเป็นหนูไม่แน่ +55
7.เคยทำใจได้แล้ว แต่ดันมีความหวังขึ้นมาอีก แล้วก็เงียบไปเฉยๆ จะเรียกไม่เรียก เต็มรึยัง จะได้ทำใจซักที
ผอ.ไปต่างประเทศ จะกลับมาเรียกอีกมั้ย มันเป็นเรื่องอนิจจัง
สรุป อยากไปมหิดลฯมากๆ แต่ไม่กล้าหวังมาก กลัวจะยิ่งเจ็บ มันรู้สึกโหวงเหวง นอนไม่ค่อยหลับ ไม่รู้จะทำยังไง
เลยมาระบายไว้ ใครมีข้อแนะนำดีๆ ก็ช่วยหน่อยนะคะ มาช่วยระบายสีเขียวให้แล้วครับ

เนื่องจากบอกว่ามีแฟนแล้วข้อความที่จะช่วยระบายต่อเป็นสีเขียวข้างบนครับ
ปล.อย่าเครียดครับ ขอให้มีสติและตั้งใจทำให้ดีที่สุดก็โอเคแล้วครับ อันที่จริงถ้าไม่อยากรอก็ทำเชิงรุกก็ได้ครับ โทรไปถามทางมหิดลเลยว่าเด็กครบหรือยังมีโอกาสจะเรียกเพิ่มหรือมั้ยและบอกความตั้งใจจริงของเราให้เขาฟัง ถ้าทางนั้นบอกว่าต้องรอทาง ผอ.กลับมาตัดสินใจ ก็บอกไปเลยว่าจะขออนุญาตไปพบท่าน อย่างนี้ดีมั้ย