[กิตติ]

เมื่อมีอุปสงค์ มันก็ต้องมีอุปทานครับ....เหมือนมีคนอยากทานอาหาร ก็ย่อมมีคนขายอาหาร สมประโยชน์กันทั้งคู่ คนซื้อก็ยินดีจ่าย เพราะถ้าเขาไม่ยินดีจ่ายหรือว่าคิดว่าไม่คุ้มเขาก็คงไม่จ่าย.เป็นธรรมดาของโลก โลกมันก็เป็นไปอย่างนี้แหละครับ ไม่ว่าเราจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ ไม่ว่าเราจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ มันก็จะคงเป็นไปอย่างนั้นครับ ผมเคยคุยกับผู้ปกครองคนหนึ่ง ก็บอกว่าลูกเรียนในห้องตามหลักสูตรตามปกติได้ 4มาตลอดในโรงเรียนระดับธรรมดา ก็คิดว่าพอแล้ว จนจบป.6ก็ไม่เคยไปเรียนพิเศษ จนมาสอบเข้า ม.1โรงเรียนใหญ่ของจังหวัด รอบแรกก็ไปสอบพวกคัดกิฟท์ คัดสมาร์ทไซน์ เพราะเกรดถึง แต่ไม่ติด บ่นว่ายากและทำไม่ทัน พอมาสอบรอบธรรมดาก็เลยต้องไปติวเพื่อสอบ ไม่งั้นไม่ติด ดังนั้นเป็นธรรมดาว่า โรงเรียนที่เขาคัดนักเรียนถ้าไม่ออกข้อสอบยากแล้วเขาจะคัดนักเรียนยังไง มีคนสอบ300คนเอาแค่30คน ขืนออกข้อสอบตามหลักสูตรเป๊ะๆ คงติดเกินที่ต้องการคัด จริงไหมครับ นี่คือโลกความจริงที่ยิ่งกว่าจริง มันโหดไหมก็คงโหดถ้าเราไม่เคยเปิดตามามองมัน และแม้ว่าจะไม่ยอมเปิดตามอง ข้อสอบการสอบเข้าก็ต้องเป็นไปแบบนี้ เราแก้กฎการแข่งไม่ได้ ใครอยากเข้าก็ต้องเข้าสอบแข่ง ทุกคนยืนบนกฎเดียวกันหมด
ถ้าผมขอมองแบบสุดขั้วไปเลย ก็ขอโทษด้วย.....
ก็จริงอย่างที่ความเห็นข้างต้นว่า ถ้าเขียนเรื่องยากๆให้เรียน ประเมินมา เด็กตกครึ่งห้องก็เป็นเรื่องแล้ว ครูที่สอนโดนสอบแน่นอน เขียนง่ายๆไว้ก่อนมันเสมอตัวดี
สำหรับผมที่เรียนมาเมื่อ 20ปีก่อน เป็นคนที่ถูกระบบทิ้งมาแล้ว ครูสอนให้จบเป็นชั่วโมงๆ จะว่าครูก็ไม่ได้เวลามันมีเท่านั้น ถ้าเรายอมรับชะตากรรมก็ปล่อยให้เป็นอย่างนั้น ผมโชคดีที่ไม่ยอมรับชะตากรรมก็ต้องขวนขวาย ไปเรียนพิเศษ เก็บตังค์ค่าขนมไว้ซื้อหนังสือ จำได้ว่าวันแรกของเดือน พ่อให้ตังค์มาสามร้อยใช้ทั้งเดือน แจ๋นไปซื้อหนังสือจนเกือบหมด นั่งอ่านหนังสือวันละ5-6ชั่วโมง บางช่วงตังค์ไม่เหลือก็ไปด้อมๆมองๆแถวร้านหนังสือมือสอง ทุ่นตังค์หน่อย ไม่มีใครบังคับตัวเราได้หรอกครับ ถ้าเราไม่เอาเสียอย่าง ใครบนโลกนี้ก็ช่วยไม่ได้ครับ เป็นความรับผิดชอบต่อชีวิตของเราเองครับ เราเลืือกเองครับ จะเลือกยังไงมันก็จากตัวเราครับ อย่าโทษกระทรวง หรือโทษครูเลยครับ ไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้น สมัยผมเป็นยังไง ผ่านมา20ปีในโรงเรียนระดับทั่วไปก็ไม่เห็นต่างกันเลย ทุกวันนี้บอกลูกว่าไปเรียนแค่ให้มันผ่านๆ ไม่ติดศูนย์ก็พอ ไปเรียนเสริมเองดีกว่า เราเลือกครูได้ ในเมื่อโรงเรียนก็ได้แค่นั้น กระทรวงก็ได้แค่นั้น จริงไหมครับ พูดมากไปก็เสียเวลาเปล่า เริ่มที่ตัวเราดีกว่า
ไม่เคยคิดเล่นๆเลยเหรอครับว่า ถ้าเรามุ่งมั่นจริงๆสักที เราจะไปได้ไกลเท่าไหร่ อย่างน้อยมันก็ไกลกว่าการนั่งอยู่โดยไม่ทำอะไร....มันน่าสนุกออกจะตาย ที่จะได้เห็นตัวเองว่าจะก้าวไปได้ไกลขนาดไหน