เข้าใจความรู้สึกตอนอ่านหนังสือไม่เข้าใจดีครับ สำหรับผมถ้าอ่านแล้วไม่ชอบก็วางเหมือนกัน
โดยส่วนตัวผมเข้าใจว่าจุดประสงค์ของการทำวารสารนี้คือ การนำเสนอ
คณิตศาสตร์นอกตำรา ครับ
ดังนั้นทางวารสารจึงต้องนำเสนอคณิตศาสตร์ในหลายแง่มุม(ที่หาไม่ได้ในตำราเรียนทั่วไป)เพื่อกระจายจุดสนใจไปยังผู้อ่านระดับต่างๆซึ่งแต่ ละระดับก็มีความรู้ไม่เท่ากัน อย่างที่น้อง Magpie บอกครับว่าควรอ่านวารสารเป็นงานอดิเรก เหมือนกับผู้หญิงเขาติดอ่านหนังสือแฟชั่นหรือซุบซิบดาราทำนองนั้น
สิ่งที่ผมคาดหวังจากวารสารนี้ก็คือ ทำให้ผู้อ่านชอบคณิตศาสตร์มากขึ้นในแง่ใดแง่หนึ่ง บางคนอาจจะไม่ใช่คนที่สนใจคณิตศาสตร์โดยตรงแต่เขาก็เป็นขาประจำของวารสารได้เพราะเขาชอบอ่านประวัตินักคณิตศาสตร์หรือ บางคนก็ชอบเล่นเกมลับสมอง ท้าทายความคิด ก็เลยอ่านประจำ
มาที่กลุ่ม Problem-Solver ผู้อ่านที่หยิบวารสารขึ้นมาอ่านลองคิดดูแล้วทำไม่ได้ แล้วก็วางลงไว้ที่เก่าผมว่าไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายของวารสารครับ เพราะเขาเหล่านั้นคงไม่ได้สนใจคณิตศาสตร์อย่างจริงจัง กลุ่มเป้าหมายของวารสาร(ในส่วนของคนที่ชอบ Problem-Solving) คือคนที่หยิบหนังสือขึ้นมาเปิดไปเจอโจทย์ ยืนคิดในใจได้สักข้อสองข้อ แต่พอเจอข้อยากๆ เขาจะคิดว่า โจทย์ยากดีนะ แบบนี้ต้องซื้อกลับไปคิดต่อที่บ้าน คนที่คิดแบบนี้แหละครับที่จะเป็นลูกค้าประจำของวารสารครับ แต่ไม่รู้ว่าในประเทศนี้จะมีซักกี่คน
ในส่วนของความละเอียดของเนื้อหานั้นผมมองว่า ผู้เขียนแต่ละคนก็มีแนวทางในการนำเสนอไม่เหมือนกัน ผู้เขียนบางคนอาจจะคิดว่าควรเขียนอธิบายแบบคร่าวๆเพื่อให้ผู้อ่านได้ลองกลับไปคิดเองบ้าง หรือ ขยายเนื้อหาเพิ่มเติมบ้าง ส่วนที่ไม่เข้าใจก็ไปศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมบ้าง เป็นการต่อยอดความรู้ไปเรื่อยๆ อีกทั้งผู้เขียนแต่ละคนเองก็มีเนื้อที่จำกัดในการนำเสนอบทความของตนเองครับ จะให้เขียนละเอียดอย่างในตำราเรียนก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้นเขาก็ต้องจัดสรรเนื้อที่อันน้อยนิดนั้นเพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดต่อผู้อ่าน แต่ปัญหามันก็มีอยู่ว่ายิ่งมันสั้น กระชับ มากขึ้นเท่าไหร่ ผู้อ่านก็ยิ่งอ่านไม่เข้าใจมากขึ้นเท่านั้น ตรงนี้ก็ไม่รู้จะแก้ยังไงเหมือนกันครับ การทำอะไรให้ถูกใจคนทุกคนนั้นเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยทีเดียวครับ
