ระบบการอ่านประเมินผลงาน (เท่าที่ทราบนะครับ) มีอยู่ 3 แบบด้วยกัน
1. ผู้ประเมินรู้ว่าอ่านผลงานของใคร และเจ้าของผลงานรู้ว่าใครบ้างเป็นผู้ประเมิน
2. ผู้ประเมินรู้ว่าอ่านผลงานของใคร แต่เจ้าของผลงานไม่รู้ว่าใครบ้างเป็นผู้ประเมิน
3. ผู้ประเมินไม่รู้ว่าอ่านผลงานของใคร และเจ้าของผลงานก็ไม่รู้ว่าใครบ้างเป็นผู้ประเมิน
(โดยหลักการนับต้องมี 4 แบบ ขาดอะไรไป เพื่อน ๆ คิดเองเล่น ๆ นะครับว่าทำไมไม่มีแบบที่ 4 และลองให้ความเห็นต่อท้ายมานะครับ)
ทุกแบบก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย เพราะว่ามนุษย์เป็นผู้ที่มีความโลภ โกรธ หลง ตกอยู่ในบ่วงกิเลศตัณหา ต่อให้เป็นนักวิชาการก็เถอะนะ นอกจากนี้ตรรกะทางคณิตศาสตร์สอนให้คิดว่าถ้ายังไม่ชัดเจน ก็ถือว่าผิดไว้ก่อน
แบบที่ 1 บางทีก็เกิดเหตุการณ์ผู้ประเมินได้อ่านผลงานของพวกพ้องพี่น้องตัวเองเข้า ครั้นจะ reject ไปก็เกิดเกรงอกเกรงใจ เพราะว่าเกิดเจอหน้ากันที่ไหน อาจมองหน้ากันไม่ติด-พูดไม่ออก คืออย่างนี้ ขออธิบายเพิ่มนะครับว่า บางคนก็ยอมรับยากเมื่อมี comment มาว่าผลงานยังไม่เข้าขั้นตีพิมพ์เผยแพร่ จริง ๆ เรื่องผลงานนั้นต้องมีความเข้มข้นขนาดไหน จึงเพียงพอที่จะตีพิมพ์ได้ เป็นเรื่องที่ไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัวครับ งานบางงานที่เคยเห็นตีพิมพ์ บอกได้คำเดียวว่า มันแย่มาก ๆ ถูก accept จากผู้ประเมินได้ยังไง และในทางกลับกันในประวัติศาสตร์งานนักคณิตศาสตร์ดัง ๆ และเป็นงานที่ดีมาก ๆ ก็ถูก reject ถมเถไป (หาอ่านได้จากประวัตินักคณิตศาสตร์) แต่ข้อดีก็มีนะครับสำหรับแบบนี้ คือระบบประเมินแบบนี้ถ้าจะ reject จะต้องให้เหตุผลที่ดีมากและมีน้ำหนักพอ อีกทั้งผู้ประเมินกล้าที่จะอธิบายเจ้าของผลงานเมื่อเจอหน้ากันในอนาคตอีกด้วย แบบต่อไป ขอมาเล่าคราวหน้าแล้วกัน ขอไปทำงานก่อนนะครับ
|