"แต่คณิตศาสตร์คือชีวิตผม ผมไม่ทิ้งแน่นอน ถ้าผมจะอดตายเพราะรู้คณิตศาสตร์ ผมยอมครับ "
.. ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบประโยคนี้
ครูนะครับ กิจกรรมที่ทำอยู่ถ้ายังคิดว่ามีประโยชน์ต่อเด็กๆ และได้ทำอย่างจริงใจแล้ว ผมว่าไม่ควรหยุดนะครับ
แต่ควรจะหยุดความคิดที่ทำให้เกิดความท้อใจก่อน แล้วเลือกคิดในสิ่งที่จะสร้างกำลังใจแทน
ในการสอบแข่งขันต่างๆ ผู้ที่ชนะมักจะมีจำนวนน้อยกว่าคนที่แพ้ และลำดับคะแนนจะสามารถบอกตำแหน่งของผู้สอบได้
เพื่อที่จะนำไปพัฒนาปรับปรุงความรู้/ความเข้าใจให้ถูกต้องรวดเร็วยิ่งขึ้น และเติบโตขึ้น
เป็นหน้าที่ของพวกเราที่ควรจะถ่ายทอดความรู้ที่มีแก่ผู้ที่รู้น้อยกว่า (ซึ่งมีความอยากรู้และอยากพัฒนาตนเอง)
และถ้าชาวMCT มีความพยายามที่จะแนะนำกันและพัฒนาตนเองอยู่เสมอ การศึกษาของไทยก็จะพัฒนาได้เองครับ
จากการผมได้เคยติดตามดูกระทู้ของครูนะ ผมรู้สึกว่าครูนะเป็นคนที่มีความตั้งใจในการศึกษาด้านคณิตศาสตร์สูงมาก
มีปัญหามาให้ช่วยกันขบคิดตลอด อย่าถอยนะครับ เพราะบุคลากรทางการศึกษาของไทยที่มีศักยภาพสูงขนาดนี้มีน้อย
พัฒนาการของเด็กและครูผู้สอนนั้นเกิดขึ้นตลอดเวลา และการสอบแข่งขันเป็นเพียงการวัดระดับความรู้ในขณะนั้น
ว่าเพียงพอต่อการทำข้อสอบชุดนั้นได้หรือไม่ ถ้าเเด็กมีความคุ้นเคยกับแนวข้อสอบก็จะทำได้อย่างรวดเร็วและทำทัน
น้อยคนนักที่จะสามารถสร้างแนวคิดใหม่ๆในการทำโจทย์ได้ในห้องสอบ ซึ่งเป็นการก้าวข้ามความรู้เดิมที่ตนเคยมี
ดังนั้นสมัยนี้จึงต้องมีการฝึกฝนด้วยแนวข้อสอบ เพื่อช่วยประหยัดเวลาในการวางแนวคิดนั่นเอง
ขอให้ครูนะสามารถผ่านพ้นอุปสรรคทางความคิดที่จำกัดนี้ได้โดยเร็ว และสามารถพัฒนาการศึกษาในกลุ่มย่อยได้อย่างดี
เติบโตไปร่วมกับเด็ก พยายามให้เด็กรู้จักการยืนด้วยตนเอง แล้วจะมีความสุขในการสอนครับ
