Q : ผมก็ยังสงสัยตัวเองอยู่ ในเมื่อผมชอบ คณิตศาสตร์มาตั่งแต่เด็ก แต่ทำไมถึงไม่เก่ง
A : ความเก่งไม่เก่ง นิยามยากครับ. ไม่มีใครเก่งไปทุกเรื่อง น้องเองอาจจะมีพรสวรรค์แผงอยู่ในบางด้าน ซึ่งอาจจะยังไม่พบหรือยังไม่โผล่ออกมาครับ ต้องขยันเติมน้ำวันละหยดครับ ไม่นานก็เต็ม
Q : แต่ผมคิดว่าคงจะเก่งกว่านี้ถ้าได้เรียนพิเศษ
A : อันนี้แล้วแต่บุคคลครับ... จากการคาดเดาเด็กที่เรียนพิเศษประมาณ 70% เพราะไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยตัวเอง อันเนื่องมาจาก 1. ไม่ชอบเนื้อหา 2. ไม่ชอบคนสอน 3. สิ่งแวดล้อมไม่กระตุ้น 4. ที่บ้านไม่สนับสนุนหรือปล่อยมานาน 5. ไม่ชอบขวนขวาย ฯลฯ
อีก 30% ก็มีทั้งตั้งใจเรียนเอง เพราะคิดว่าดีกว่าไปทำเรื่องไร้สาระอย่างอื่น ฯลฯ และมีทั้งผู้ปกครองสนับสนุน ผู้ปกครองก็มีหลายประเภทนะครับ ทั้งเฉย ๆ สนับสนุนเท่าที่เด็กรับได้ กดดัน และก็เฉยบ้าง ดันบ้าง
Q : แต่ผมว่าไม่สายนะ ผมแค่ต้องการอยากสนุกกับปัญหาต่างๆ เท่านั่นเอง
A : พี่คิดว่าน้องคิดถูกแล้วครับ ไม่มีคำว่าสายสำหรับทุกคน...
Q : ผมซื้อหนังสือคณิตศาสตร์มาเล่มหนึ่ง คือ พีชคณิต ของ สอวน.ที่แพงๆ นะ บางอย่างผมเข้าใจ (แต่ส่วนน้อย) ที่สำคัญ มันไม่มีเฉลย
A : ต้องใช้เวลาครับ ส่วนเนื้อหาถ้าตรงไหนไม่เข้าใจ พยายามแล้วไม่ได้ ก็ลองมาตั้งคำถามดูครับ
เนื้อหาเท่าที่เคยไปยืนอ่านผ่านตาดู จะแปลมาจากหนังสือเล่มหนึ่งสัก 60% ครับ. ซึ่งหนังสือเล่มนั้นเข้าใจว่ามีแต่เฉลยเฉพาะคำตอบ การที่ไม่ทำเฉลยเฉพาะคำตอบหรือละเีอียด ก็มองได้ทั้งแง่ที่ว่า อยากให้ผู้อ่านได้คิดเอง กับ คนแต่งไม่มีเวลาลองทำทั้งหมด หรืออื่น ๆ สารพัด
Q : ผมพยายามทำตามที่พี่ๆ ซักคนนี่แหละ บอกว่า เราต้องคิดว่าเราเป็นอัจฉริยะ
A : อัจฉริยะของพี่นี่นิยามว่า บุคคลที่ขยันไม่มีวันที่สิ้นสุดครับ ถ้าใครทำได้แบบนี้พี่เรียกอัจฉริยะ แต่ถ้าแบบว่าคิดว่าตัวเองมีความสามารถแล้วนั่งเฉย ๆ หรือโชว์เพื่อนว่าปกติที่โรงเรียนทำตัวเหลวไหล แต่ออกมาเกรด 4 แบบนี้พี่เรียกว่า ฟลุ๊กและประมาท ครับ.
Q : ผมอยากแก้ปัญหาระดับโอลิมปิกได้บ้างจัง..
A : โอลิมปิกไม่ใช่จุดสุดท้ายของคณิตศาสตร์นะครับ และมันต้องใช้เวลาในการศึกษา และปัจจัยอะไรอีกหลายอย่างประกอบกัน น้องมองไปที่ความสนุกเป็นหลักดีกว่านะครับ คณิตศาสตร์ถ้าเครียดมากไปล่ะไม่สนุกแน่
Q : อยากรู้ว่าผมเริ่มอ่านจากหนังสืออะไรดี ให้เป็นสเต็ปบายสเต็ป ช่วยแนะนำด้วย ครับ
A : เริ่มจากการตัดเรื่องที่ยังไม่จำเป็นตอนนี้มากออกไปจากสมองก่อนนะครับ ไม่งั้นสมาธิมันจะไม่นิ่ง ถ้ารู้เรื่องรอบตัวมากเกินไป เช่น เลิกดูโทรทัศน์ โดยเฉพาะละครต่าง ๆ บันเทิงได้แต่ควรจะเป็นนานๆที ไม่ใช่ถี่ ๆ
ส่วนหนังสือก็เริ่มจากหนังสือเรียนมัธยมที่เคยเรียนผ่านมานั่นล่ะครับ ลองเปิดดูแบบเรียน แล้วลองนั่งทำความเข้าใจด้วยตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ลองคิดดูสิว่าทฤษฎีบทต่าง ๆ ที่เขายกลอยมานั้นพอจะพิสูจน์อันไหนได้บ้าง ลองทำความเข้าใจหลายๆรอบนะครับ ซ้ำไปซ้ำมาเดี๋ยวมันจะเห็นข้อผิดพลาดของตัวเอง แล้วก็ลองทำแบบฝึกหัด
หนังสืออาจจะซื้อมาเก็บไว้หลายๆเล่มก็ได้ครับ ว่างๆก็หยิบมาอ่านดู ถ้ายังไม่เข้าใจก็เก็บไว้ก่อน ว่างๆก็หยิบมาดูอีกที วนไปวนมา เดี๋ยวเมื่อจิ๊กซอแห่งความเข้าใจมันครบพร้อมเมื่อไรมันก็จะเข้าใจเองครับ แต่สำคัญต้องขยันที่จะทำเรื่อย ๆ เหนื่อยก็พัก
