เวลามีปัญหาในชีวิตจะทำอย่างไร ?

[ความรู้ยังอ่อนด้อย]

เคยไหม เคยเป็นแบบผมหรือเปล่า ?

$\ \ \ \ \ $ ผมเครียดมากเลยครับตอนนี้ ผมมีปัญหาทั้งเรื่องครอบครัวและเรื่องเรียน เรื่องครอบครัวผม ก็ทะเลาะกับพ่อ แม่ ผมอีก 2 ปีก็ใกล้จะ Ent แล้ว แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าเป็นอะไรพอพ่อกับแม่ผมถามผมก็บอกว่ายังไม่รู้ พ่อกับแม่และคนในครอบครัว ก็ยุยงอยากให้ผมเป็นหมอ แต่จริงๆ แล้วผมไม่อยากเป็นหมอเลย ผมไม่กล้าไปรับชีวิตของใครมาไว้ในมือผมเลย ผมเครียดมากๆ แต่ผมเคนจะพยายามพูดหลายหนแล้ว แต่ก็ไม่กล้าพูดเลย เพราะหลายคนในครอบครัวเห็นว่าผมหัวดี เรียนเก่ง น่าจะเป็นที่พึ่งของครอบครัวได้ แต่จริง ๆ แล้วผมไม่เก่งอะไรเลยสักนิดเดียว แล้วเหมือนช่วงนี้จะเป็นช่วงที่ผมล้มเหลวมากที่สุดในชีวิต ผมทำอะไรแล้วรู้สึกเหมือนไม่ประสบความสำเร็จเลย อย่างเช่นเรื่อง "เรียน" ที่ผมกล่าวไว้ข้างต้นว่า ผมมีปัญหากับเรื่องเรียนและครอบครัว ผมพึ่งเริ่มมีปัญหาช่วงขึ้น ม.4 ผมสอบ สอวน. ติดค่าย 1 จนทะลุไปจนถึงรอบ TMO ตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมาก ๆ ผมก็เตรียมตัวเพื่อที่จะทำ TMO ให้ได้ แต่ก็มีเพื่อนผมคนนึงเรียนเก่งมาก ๆ อยู่ห้อง king ชั้นเดียวกับผมเลย(ผมอยู่ประมาณห้องกลางๆ ค่อนไปท้าย เพราะตอน ประถมไม่ได้โดดเด่น) เขาเป็นคนที่เก่งไปทุกวิชา เก่งตั้งแต่เด็ก และ เขาก็ได้ไป TMO เหมือนกันกับผม พอทำข้อสอบวันแรก ทุกคนที่ศูนย์ผมก็ออกมา ทำไม่ค่อยได้รวมทั้งผมกับเพื่อนของผม แต่เหมือนเขาบอกผมไม่เป็นทางการก่อนที่จะ รับเหรียญรางวัล ก่อน 1 วัน ผมก็ฟังข้อตำหนิติเตียนจาก อาจารย์ประจำศูนย์ของผม พอบอกคะแนนรวมแล้วผมก็ได้ ต่างกับเพื่อนเกือบ 1 ข้อ ผมรู้สึกไม่ค่อยดียังไงก็ไม่รู้ครับ เหมือนผมทุ่มเทให้กับ TMO อย่างมาก ผมเหนื่อยมาก ผมล้ามาก ผมทุ่มเททุกอย่างไปหมดแล้วจริงๆครับ แต่ผลที่ออกมา... มันไม่เป็นเหมือนกับสิ่งที่ผมทุ่มเทไป แต่เพื่อนผมพึ่งมาไม่นานเพื่อนผมก็เก่งกว่าผมแล้ว แต่ผมพยายามอยู่เป็นปี กว่าจะได้ขนาดนี้ ผมเลยสงสัยว่าที่จริงแล้ว ผมไม่ได้เป็นคนเก่งอะไรเลย ผมเคยลองทำแบบทดสอบ IQ ผลที่ออกมาต่ำกว่าระดับคนปกติทั่วไปนิดหน่อย ผมรู้สึกว่าผมอาจจะเป็นคนที่โง่มาก ๆ ผมถึงไม่สามารถไปถึง เหรียญทอง TMO ได้ ผมลองกลับมาทำโจทย์เรขา เพราะเหมือนมีคนบอกผมว่าถ้าทำโจทย์เรขาเยอะๆ มันจะทำให้ IQ เราสูงขึ้น และเข้าใจถึงรูปโจทย์ ผมก็ลองทำแต่พอทำไปลึก ๆ แล้วถึงรอบ TMO ผมกลับทำไม่ค่อยได้เลยครับ ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยล้ามากๆครับ ผมอยากเข้าไปถึงรอบ IMO จริง ๆ แต่ไม่เห็นทางที่จะไปได้เลยน่ะครับ แล้วปีนี้ก็เป็นสุดท้ายที่ผมจะสามารถเข้าไปถึง IMO ได้ ผมไม่รู้ว่าปัญหาจริงๆ ของผมมันอยู่ในใจผมหรือเปล่า หรือผมไม่ได้เกิดมาเพื่อที่จะไม่สามารถทำมันได้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ TMO เกือบทำให้ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคณิตศาสตร์อีกเลย แต่ผมเหมือนทำไม่ได้น่ะครับ ผมชอบสิ่งนี้ไปแล้วจะถอนมันก็ทำไม่ได้อ่ะครับ ผมควรทำอย่างไรดีครับ ?

[gnap]

ไปถึงTMOได้ก็เก่งมากแล้วครับ
อย่าคิดว่าโง่เลย เพราะ ถ้ามองย้อนกลับมาก็ยังมีคนที่ไม่ได้ไปTMO ไม่ติดค่าย2 ไม่ติดค่าย1 หรือ ไม่รู้จัก สอวน อีกมากมายครับ
จงภูมิใจในสิ่งที่มีครับ เพราะสิ่งที่คุณมีอยู่ สำหรับคนอื่นๆแล้ว มันอาจเป็นฝันเลยก็ได้

[lnพwsะบุ๑sสุ๑xล่o]

ช่วงล้มเหลวในชีวิต ผมก็มีครับ ช่วงๆก่อนหน้านี้แหละ สอบไรก็ไม่ติด ได้ตัวสำรองก็มี ไม่ได้เหรียญ ต่างๆนี้ ตอนแรกผมก็เสียใจและเครียดอยู่ครับ ต่อพอผ่านไป อะไรมันก็ดีขึ้นเอง พยายามทำใจให้สบาย แล้วก็ปีนี้สู้ใหม่
ผมคิดว่าควรตั้งความหวังให้ต่ำๆไว้ก่อน ผลออกมาดี เราก็ดีใจกับมัน ผลออกมาแย่ ก็ไม่เสียใจมากครับ

[poper]

เก่งแล้วครับน้อง บางทีพูดตามตรงนะครับ
สิ่งที่หวังอาจจะไม่ได้อย่างที่คิด
สิ่งที่พยายามอาจไม่เห็นผลดั่งตั้งใจ
ทั้งสองอย่างนี้เราจะต้องยอมรับมันให้ได้นะครับ เมื่อผลออกมาแล้ว ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใดก็แล้วแต่

สิ่งที่ผมปฎิบัติมาตลอดคือแบบนี้ครับ
1.ตั้งใจทำสิ่งใดแล้วต้องทำให้เต็มที่ สุดความสามารถ
2.ผลออกมาอย่างไรต้องทำใจยอมรับให้ได้

เพราะมีอีกหลายปัจจัยที่ทำให้เราไม่ได้อย่างที่หวัง อย่างที่ตั้งใจไว้ แม้จะพยายามมาอย่างหนัก เหนื่อยล้าแทบทนไม่ไหว
ดังนั้นสิ่งหนึ่งที่จะขาดไม่ได้ คือ"กำลังใจ" ครับ

แม้จะล้มสักกี่ครั้งก็ขอให้ลุกขึ้นยืนขึ้นมาใหม่ ณ ตอนนี้อาจจะไม่ใช่รางวัลของเราก็ได้

มีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้คิดว่าบางครั้ง ถ้ายังไม่ถึงเวลาของมัน ไม่ว่าจะยังไงก็ทำไม่สำเร็จ
แต่ถ้าถึงเวลาของมันเมื่อไหร่ มันก็จะสำเร็จเอง(เพราะเราไม่ยอมแพ้และล้มเลิกไปก่อน)

ยังไงก็อย่าพึ่งหมดกำลังใจนะครับ พี่เป็นกำลังใจให้น้องครับ

[gon]

ฟังเพลงนี้ให้จบครับ

[krutuay]

เข้ามาให้กำลังใจอีกคนครับ
ผมว่าไม่ว่าจะสุขจนจุกอก หรือจะทุกจนเจียนตาย
พอมาคิดคิดดูแล้วมันก็ผ่านไปอยู่ดี ทั้งหมดทั้งมวล เข้ามาเป็นอุปสรรคให้เราก้าวผ่าน ให้เราเข้มแข็ง ให้เราแข็งแกร่งขึ้นครับ

อีกอย่างหนึ่งสอบได้ระดับนี้ผมว่าเก่งมากๆ เลยนะครับ (หรือเป็นเพราะเอาใจไปผูกกับเขาไว้เหรอครับ( ถ้าใช่ก็ปล่อยๆ มันบ้างก็ดีครับ..))

[Amankris]

เหมือนอัดอั้นมานานเลยนะครับ

1. หาคนปรึกษา เพื่อนที่ไว้ใจได้ ระบายบางส่วนออกไปบ้างครับ

2. มองเพื่อนเป็นความท้าทายครับ อย่าให้มาบั่นทอนกำลังใจ

3. เป้าหมายสูงๆ ดีแล้วครับ แต่อย่าให้สูงเกินกว่าความสามารถจนเกินไป และประเมินความสามารถตนเองตลอดเวลาด้วยครับ

4. เรื่องโจทย์เรขาคณิต ช่วยพัฒนาจินตนาการได้ดีครับ แต่ผมมองว่าพัฒนาจุดเด่นของตนเองดีกว่า (เช่น ถ้าคิดว่าชอบ NT ก็เน้น NT จนพอใจค่อยมองสาขาอื่น)

5. ท้อได้แต่อย่าถอย เป้าหมายมีไว้พุ่งชน


ปล. กด Enter ปรับย่อหน้า จะช่วยให้อ่านได้สะดวกขึ้น

[PP_nine]

พูดถึงเรื่อง TMO ไม่ต้องคาดหวังสูงครับ มันเป็นผลเสียเวลาที่ความคาดหวังนั้นหล่นลงมา

แค่เราทำแล้วมีความสุขที่ได้ทำในภาวะที่ไม่กดดันตัวเองหรือเกินตัวเอง เท่านี้ก็โอเคแล้วครับ

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเราอย่าไปมองอดีต ให้มองว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ โดยไม่คาดหวังอนาคต

เมื่อถึงปลายทาง ก็จะรู้ว่าเราทำมาได้ขนาดนี้เลยหรือ นั่นแหละคือการใช้ชีวิตให้มีความสุข


อีกเรื่องหนึ่งก็คือ อย่าเอาทุกเรื่องมาผสมกันครับ ต้องค่อยๆคิดทีละอย่าง

ผมเองเพิ่งเจอมาไม่นานนี้เอง เครียดกับหลายเรื่องเอามากๆ

พอพูดถึงงานที่มอบหมายให้เพื่อนแต่ละกลุ่มไปทำแล้วล้มเหลว ผมก็พูดไปซะว่าผิดที่ผมเอง

ในขณะที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ความผิดเรา 100% ซักหน่อย

แล้วเพิ่งมารู้ตัวเอาตอนที่ปรึกษากับอาจารย์และเพื่อนกลุ่มหนึ่งในทีหลัง

ดังนั้นเราไม่ควรเอาแต่ละเรื่องมาปนกัน มีแต่รังจะทำให้เครียดกว่าเดิมครับ
______________________________________________________________________

อ้อ ลืมอีกเรื่องหนึ่งไปเลย คือ อย่าเอาตัวเองไปเทียบคนอื่นครับ

โลกนี้ไม่มีอะไรแบ่งขอบเขตชัดเจนสองฝั่งหรอกครับ อย่าไปพูดว่าเขาดีกว่าเราหรือเราดีกว่าเขา

การเปรียบเทียบ เป็นการตัดสินตัวเอง ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง

เพราะนั่นคือการตัดสินในปัจจุบัน (คนละเรื่องกับการกระทำในปัจจุบันนะครับ)

แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปตามเวลา สิ่งที่ตัดสินในตอนนี้อาจเปลี่ยนได้ในอนาคต

และยังมีผลกระทบอื่นๆอีกมากมายที่ยังไม่ได้กล่าวถึงครับ ผมเองก็เจอมาเย้อออ เยอะ


สุดท้ายแล้ว สิ่งที่เราคิดต่างๆนานานี้ ก็จะก่อให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า self-esteem ซึ่งเป็นจุดหมายสูงสุดที่ผมคิดว่าผู้อ่านจะได้รับ

คือไม่ดูถูกตัวเอง และไม่เย่อหยิ่งจนเกินไป เชื่อมั่นในสิ่งที่ทำ และภูมิใจในสิ่งที่ทำผ่านมาจนจบ เท่านั้นแหละครับ

[กิตติ]

ผมแยกสองเรื่องเท่าที่จับใจความได้ เริ่มจากเรื่องที่ผมไม่ถนัดก่อน คือเรื่องของTMO ผมไม่รู้ว่าจะแนะนำแบบไหนจะถูกใจ เพราะผมเชื่อว่าในใจน้องเองมีคำตอบที่ตัวเองพอใจอยู่แล้ว จะแนะนำให้ลุยหรือถอย ผมไม่รู้ ผมเคยอ่านหนังสืออยู่เล่มหนึ่งชื่อ เสียงเพรียกแห่งชีวิต เป็นหนังสือได้รางวัลของพาร์คเกอร์ ปาล์มเมอร์ แปลโดยน.พ.กิจจา มีบทของชีวิตเมื่อถึงทางตัน (บทที่3 เมื่อหนทางปิดตาย ) พาร์คเกอร์ ปาล์มเมอร์ นักการศึกษาชาวอเมริกันที่เล่าถึงค่านิยมของการเชียร์ให้คนคิดว่าชีวิตไม่มีขีดจำกัดแล้วเร่งตีโบยชีวิตให้ทะยานไปข้างหน้า สำหรับคนที่มีศักยภาพถึงก็จะบอกว่าใช่เลย แต่คนที่ศักยภาพไม่ถึงก็จะทั้งเหนื่อยและปฏิเสธว่า ไม่ใช่ เมื่อถึงจุดหนึ่งที่ชีวิตของอ.ปาร์คเกอร์ติดแหง๊ก ไปข้างหน้าไม่ไหว การหยุดและถอยออกมามองตัวเอง ยอมรับตัวเองอย่างที่เป็น ทำให้มองเห็นว่าแม้ทางนี้จะไปต่อไม่ไหว ยังมีทางอื่นให้มุ่งหน้าเดินไป ผมขอแนะนำว่า ถ้าทำแล้ว พลังในชีวิตยิ่งถดถอย เป็นสัญญาณว่ามาผิดทาง ผิดจากความเป็นตัวของตัวเอง แสดงว่าเรากำลังทำด้วยความต้องการของสังคม คนรอบข้าง โดยเฉพาะพ่อแม่.ถ้าทำแล้ว พลังชีวิตยิ่งเพิ่มขึ้น ยิ่งทำยิ่งมีความสุข แสดงว่ามาถูกทาง ถูกกับความเป็นตัวของตัวเอง ผมทิ้งช่องว่างให้คิดเองแล้วกัน ถามหัวใจตัวเองแล้วกล้าพูดกับตัวเองจริงๆเสียที ถ้าไม่กล้าพูดกับตัวเอง ไม่กล้ายอมรับกับตัวเอง เราก็ไม่มีทางกล้าพูดกับใคร โดยเฉพาะพ่อแม่ การยอมรับของพ่อแม่เมื่อลูกไม่ยอมเดินไปตามทางของพ่อแม่ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ไม่ใช่เรื่องที่เกิดโดยใช้เวลาเป็นวัน บางทีอาจเป็นปีกว่าจะยอมรับได้ หัวใจคนเป็นพ่อแม่ที่ห่วงคือกลัวลูกไม่ได้ดี สิ่งที่จะทำให้พ่อแม่เห็นคือ ทางที่เราเลือกเองนั้น ทำให้เรามีความสุขกับชีวิตมากขึ้นและชีวิตไม่หลุดกรอบแห่งความดีก็น่าจะพอแล้ว

ผมไปอบรมคอร์สด้านจิตวิทยา เขาว่ากันว่าคนเราสมัยนี้มีปัญหาหลักๆสองอย่างคือกลุ่มที่มั่นใจตัวเองมากเกินไปจนไม่เห็นคนอื่น กับกลุ่มที่ขาดความมั่นใจในตัวเอง ท่าทางกลุ่มหลังจะเยอะกว่า เพราะคนเราขาดการรู้จักการชื่นชมตัวเอง ต้องรอให้พ่อแม่ คนรอบข้างมาชมถึงจะพอรับได้ว่านั่นเป็นคำชม คำชมที่แท้จริงมันควรมาจากตัวเราเองครับ ผมว่าน้องเก่งมากแล้วครับอยู่แค่ม.4มาไกลได้ขนาดนี้ เห็นแล้วอิจฉาเป็นบ้าเลย แถมจะหมั่นไส้นิดๆว่า ยังแกล้งว่าตัวเองไม่เก่ง จะบ้าหรือไง.ชีวิตคนเราไหนเลยจะไม่แบกความหวังของคนรอบข้างไว้กับตัวเราเอง เราหนีไม่ได้ ยอมรับว่าทำให้ดีก็พอ. ผมคงโชคดีที่เป็นลูกคนโตของครอบครัวที่เรียนม.4ยังอยู่กลุ่มรั้งท้ายห้อง เลยไม่ถูกคาดหวังมั้ง หัวกลางๆ ไม่ได้เก่งมาก อาศัยความขยันและอึด เลยพอจะก้าวหน้ากว่าเดิมอีกสักเล็กน้อย

ขอแนะนำสุดท้าย....เลิกพร่ำเพ้อ เลิกบ่นกับชีวิตได้แล้ว จงภูมิใจกับต้นทุนชีวิตที่มีมากกว่าคนอื่นอีกนับหมื่นนับแสนคน แล้วหัดชมตัวเองซะบ้าง

[nooonuii]

รู้สึกว่าครอบครัวสร้างแรงกดดันมหาศาลให้กับเด็กไทยหลายคนนะครับ

เมื่อมองย้อนไปแล้วรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่พ่อแม่ไม่เคยมาบังคับกะเกณฑ์ว่าเราต้องเป็นอะไร

จึงใช้ชีวิตได้อย่างที่ตัวเองอยากจะเป็น มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองเป็น และมีความสุขกับงานที่ทำ

ขอแสดงความเสียใจกับเด็กไทยทุกคนที่ไม่ได้เป็นในสิ่งที่ตัวเองอยากจะเป็นครับ

มีหลายคนมาให้ข้อคิดแล้วผมคงไม่มีอะไรจะบอกนอกจากคำว่า จงเอาชนะตัวเองให้ได้ ครับ

แข่งกับตัวเองแล้วคุณจะไม่รู้สึกผิดหวังอะไรเลย

[Keehlzver]

แหม่... ผมว่าจะมาตอบซักหน่อย

คำแนะนำทุกคนรวมกันเพียงพอเลยทีเดียว

[lek2554]

มีนักเรียนในรุ่นเดียวกันกับคุณอีกหลายแสนคน ที่ไม่ได้โชคดีอย่างคุณ

คุณก็โชคดีกว่าคนอีกหลายสิบล้านคนในประเทศไทย

และคุณก็โชคดีกว่าคนอีกหลายพันล้านคนในโลกนี้ครับ

ไม่อยากเรียนหมอ แล้วมีเป้าหมายหรือยังว่าจะเรียนอะไร

ถ้ามีเป้าหมายแล้ว ก็คุยกับพ่อแม่ตรง ๆ เผื่อท่านจะมีข้อแนะนำ หรือข้อคิดใด ๆ บ้าง

ปีนี้เราอาจคิดแบบนี้ แต่อีกสองปี ความคิดเราอาจจะเปลี่ยนก็ได้ครับ

มีเรื่องอื่น ๆ อีกมากที่ต้องคิดครับ นอกจากเรื่องเรียน

[win1234]

ผมคิดว่าการแข่งขันตรงนี้นั้นอาจจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับคุณแต่ คุณลองมองกลับไปดูทางที่คุณเคยเดินผ่านมาสิครับ
คนที่ไม่ผ่านด่านต่างๆนั้นก็ใช่ว่าจะต้องมีปัญหาแบบคุณเสมอไปซะหน่อย ผมคิดว่าคนเรานั้นมีความสามารถแฝงอยู่ในตัวทุกคนครับ แต่ความสามารถนั้นมันจะเห็นผลก็ต่อเมื่อเราไม่ตั้งเป้าหมายอะไรที่เกินตัวเองไปมาก IMO นั้นอาจเป็นสิ่งที่ทุกคนฝันถึงแต่เมื่อมีคนสมหวังก็ต้องมีอีกส่วนหนึ่งที่ผิดหวัง หากเราผิดหวังแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะเลิกเดินบนทางเส้นนั้นต่อไปเลย คุณยังสามารถเอาความรู้ความสามารถที่มีนั้นไปพัฒนาสิ่งอื่นๆได้อีกครับ
ปล.ในเรื่องของการเรียนต่อลองปรึกษาพ่อแม่ดูก่อนครับเพราะมันเป็นสิ่งที่ต้องกำหนดชีวติของคุณไปตลอดชีวิต ไม่ใช่การแข่งขันสนุกๆที่เข้ามาเพียงช่วงหนึ่งของชีวิตแล้วก็หายไป

[ความรู้ยังอ่อนด้อย]

ผมขอบคุณทุกท่านมากจริง ๆ ครับ

ผมหกล้มกับ TMO 9 ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่ทำให้ผมเจ็บหนักมาก จนเหมือนจะไม่มีแรงยืนแหละครับ

แต่ก็ได้ พ่อ แม่ คอยประคองขึ้นแล้วเดินต่อไปได้ ผมเคยคิดหลายรอบแล้ว

ถ้าพยายาม >>>>> เราก็จะได้ผลสำเร็จออกมา แต่พอลองมามองจากเรื่องจริง เช่น

คนที่สอบเข้า มหาวิทยาลัย คนสอบเป็นหมื่นๆคน แต่มีเพียงหยิบมือ ที่จะผ่านเข้าไปได้ศึกษาต่อ

แล้วคนอีกหลายหมื่นคนที่เขาลงทุน จ่ายสิ่งที่เรียกว่า "ความพยายาม" ไปเหมือนคนที่ติด แต่ทำไมผลที่ออกมาไม่เท่ากันหรอครับ ?

ผมก็เข้าใจบางคนที่ติดเข้าไปใช้ความพยายามมากกว่าคนที่ติด แต่ผมก็ว่ามีบางคนที่พยายามมากกว่าคนที่ติด แต่กลับไม่ได้ศึกษาต่อที่นั่น

ตอน TMO ผมก็นั่งคิดแบบนี้ ทบทวนมันอยู่หลายรอบ ไตร่ตรองทุกๆอย่างว่าทำไม คนที่ได้เข้ารอบ สสวท. ได้เข้าต่อไป

แต่ทำไม . . . ผมถึงไม่ได้ล่ะ ?? ผมก็คิดว่าเราคงพยายามน้อยเกินไป คนที่ผ่านเข้าไปเขาคงต้องเจอเหมือนกันเรา ผมเริ่มเห็นแสงแห่งความหวัง

ก็อย่างว่าครับกว่าพระพุทธเจ้าจะตรัสรู้ก็ต้องมีมารผจญ พอแค่ผมมีความหวัง มารในจิตใจผมก็เริ่มคิดว่า ถ้าเราพยายามแล้วไม่ได้ล่ะ ????

มารตัวนั้นผมว่าน่าจะเป็น "ความกลัว" ผมตัดคำนี้ออกไปไม่ได้สักทีนึง ผมเข้าใจมันแต่รับมือกับมันไม่ได้ ผมจะต้องทำอย่างไรดีครับ

[win1234]

ผมอยากจะบอกว่าคนที่กว่าจะผ่านเข้าไปถึงรอบ สสวท นั้นมีแค่ส่วนน้อยเท่านั้นแหละครับที่พยายามแค่ครั้งเดียวแล้ว

เข้าไปได้ถึงต่อให้เข้าไปได้แล้วแต่การผ่านรอบต่อไปนั้นก็ยังมีอุปสรรคอีกมากมายครับถ้าคุณรู้จักบางคนที่เคยเข้าค่าย

เขาอาจพยายามมาหลายรอบมาก กว่าจะผ่านแต่ละรอบไปได้ แต่คุณลองคิดดูสิครับคุณพยายามแค่ปีแรกก็มาถึง

รอบนี้แล้ว ถ้าอย่างงั้นแล้วเราทำไมไม่ลองพยายามใหม่อีกสักครั้งล่ะครับลองเอาคำนี้มาคิดดูดีๆนะครับ

ต่อให้เราไปไม่ถึงดวงจันทร์ แต่เราก็ยังอยู่ท่ามกลางดวงดาวนะครับ