|
|
|||||||
| สมัครสมาชิก | คู่มือการใช้ | รายชื่อสมาชิก | ปฏิทิน | ข้อความวันนี้ | ค้นหา |
  |
|
|
เครื่องมือของหัวข้อ | ค้นหาในหัวข้อนี้ |
|
#1
10 กรกฎาคม 2009, 19:48
|
||||
|
||||
หมากับปลากระป๋อง
เรื่องของหมากับปลากระป๋อง
__________________
The difference between school and life? In school, you're taught a lesson and then given a test. In life, you're given a test that teaches you a lesson. 
|
|
#3
10 กรกฎาคม 2009, 22:16
|
||||
|
||||
|
ผมไปเจอนี่มาง่ะ
****-อาคารขายเวลา~~~แด่ทุกคนที่มีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากัน ***** ในตอนค่ำ ฉันโยนหนังสือ2-3เล่มลงบนโต๊ะอย่างเบื่อหน่าย เวลาอีกไม่กี่เดือนก็ถึงฤดูสอบที่เขาจะคัดเลือกพวกเราหนึ่งในจำนวน ผู้สมัครเป็นแสนๆคน ให้เข้าไปเรียนในที่ที่ชื่อว่า "มหาวิทยาลัย" ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องราวอย่างนี้มันเริ่มต้นขึ้นที่ไหน ฉันเพียงแต่รู้สึกเหมือนว่า มีคนเอารั้วยาวๆแคบๆมากั้นในทุ่งกว้าง ให้เป็นทางเดินแคบๆ แล้วก็ต้อนพวกเราให้เข้าไปเบียดเสียดกันเดิน ตามทางเดินแคบๆนั้น และเมื่อถึงปลายทาง เขาก็เปิดประตูรับเราไม่ หมดทุกคน คนที่ได้มีโอกาสเข้าไปก็เป็นเรื่องที่ดี ส่วนคนที่ไม่ได้ผ่านเข้าไป ล่ะ...ก็คงแย่เลยทีเดียว จริงอยู่ แม้จะมีทางเลือกอื่นสำหรับ บางคนที่จะตัดสินใจมุด หรือปีนรั้วออกไปข้างนอกเพื่อหาทางเดินที่ ดีกว่า ฉันเองก็อยากเป็นอย่างนั้นบ้าง แต่ฉันยังไม่เก่งและกล้าพอ TT_TT ฉันเอาคางเกยขอบโต๊ะ ไล่ปลายนิ้วไปตามสันหนังสือที่ตั้งเรียงรายเป็นแถวยาวรอให้อ่าน ต้องลองสู้ดูสิ...สักครั้ง แต่อีกใจหนึ่งก็คอยบอกว่าเดี๋ยว...ยังขี้เกียจอยู่ขอนอนก่อน ขอดูที.วี.ก่อน ขอไปเที่ยวก่อน ฯลฯเวลาเป็นปี ที่เขาเตรียมไว้ให้เราเตรียมตัว จึงผ่านไปอย่างไม่เป็นชิ้นเป็นอัน เพราะความเฉื่อยชาของฉันเองอากาศกำลังดี ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงนอนที่คลุมด้วยผ้าห่มผ้าขนหนูลายนกนางนวลสีเขียว เห็นหนังสือกองโตที่ยังค้างคารอให้ฉันไปอ่าน พัดลมขายาวส่งเสียงครางเบาๆแล้วฉันก็หลับไป ...Zzzz ฉันพบตัวเองอีกทีที่หน้าอาคารหลังใหญ่ ดูเหมือนจะสร้างด้วยหินอ่อนลักษณะคล้ายธนาคาร มีบันไดหินสีขาวเป็น มันวับเรียงรายเป็นชั้นๆ สุดบันไดขั้นสุดท้ายมีประตูกระจกติดฟิล์มกรองแสงเข้ม มีป้ายแผ่นหนึ่งแขวนไว้ตรงประตูเขียนข้อความว่า "มีเวลาขาย" ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็น หรือเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้ขาทั้งสองข้างก้าวขึ้นไปบน อาคารหินอ่อนแห่งนั้น เมื่อเอื้อมมือผลักประตูกระจกเข้าไป ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศก็ปะทะร่างกาย สถานที่นั้นดูโอ่โถงและสวยงามดูราวกับห้องรับรองชั้นดี มีโต๊ะไม้สีเข้มตัวยาวซึ่งกองแฟ้มเอกสารเรียงรายอยู่บนนั้น ชายหนุ่มคนที่นั่งประจำโต๊ะ เอ่ยทักทายฉัน ท่าทางเขาอบอุ่น และเป็นมิตร "สวัสดีครับ" "ค่ะ" ฉันตอบรับคำเขาเบาๆ "ผมคิดว่า คุณคงจะไม่ได้มาซื้อเวลา ท่าทางคุณยังเป็นเด็กอยู่เลย อายุคงยังไม่เกิน 20" "ฉันไม่ได้มาซื้อเวลาหรอกค่ะ" ฉันตอบไปทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจว่าสินค้า หรือบริการอะไรกันแน่ ที่เขากำลังขายอยู่ "เพียงแต่ว่าฉันอยากมาดู...ผู้คน แล้วก็การซื้อขายของคุณเท่านั้น" "ตามสบายเลยครับ" เขายิ้มอย่างมีไมตรี "เชิญนั่ง" เขาผายมือไปทางโซฟาชุดที่ตั้งอยู่ชิดผนังด้านหนึ่ง ฉันจึงถอยไปทรุดตัวลงนั่ง ลูกค้าคนแรกที่ฉันพบในอาคารขายเวลาคือชายร่างเล็กผอมเกร็ง ผมขาวโพลน ใบหน้าซีดเหลือง เขาพยุงตัวให้ก้าวผ่านบันไดทีละขั้นๆ อย่างลำบากยากเย็น จนกระทั่งผลักประตูมาหยุดยืนตรงหน้าชายขาย เวลา "ผมมาขอซื้อเวลาที่ผ่านไป...ห้าปี" น้ำเสียงเขาแหบแห้ง และสั่นพร่า อย่างคนที่กำลังป่วยหนัก "หมอบอกว่าผมมาหาหมอช้าไปห้าปี ไม่ อย่างนั้นแล้วโรคก็คงมีวิธีรักษาให้หายได้" คนต่อมาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี แต่งตัวสะอาดสะอ้าน เพียงแต่ว่าดู หม่นหมองและหมดหวัง... "ขอซื้อเวลา สามเดือน" เขาพูดกับชายขายเวลา "คุณรู้ไหม ผู้หญิงที่ผมรัก เธอไปเมืองนอกเมื่อสามเดือนก่อน เราคบกันมาเป็นปี แต่ผมก็ยังไม่เคยบอกรักเธอ ทั้งๆที่รักเธอมาก เธอไปโดยไม่รู้อะไรเลย" ชายขายเวลามีทีท่าว่าเห็นใจ ฉันคิดว่าเขาเป็นนักขายเวลาที่มีความ อดทนมากทีเดียว ที่จะต้องพบลูกค้าที่ล้วนแล้วแต่มีปัญหาต่างๆกันไป พร้อมๆกับนึกเสียดายแทนผู้ชายคนนี้ที่เขาผ่านเวลาร่วมปีไปโดยเปล่า ประโยชน์ แล้วเพิ่งจะมาเห็นคุณค่าของเวลาเหล่านั้น...เมื่อมันได้ผ่าน ไปแล้ว ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มคนนั้นจะก้าวพ้นประตูออกไป หญิงสาวคนหนึ่งก็ เดินสวนเข้ามา หล่อนสวมชุดไว้ทุกข์สีดำ ใบหน้ายังเปื้อนคราบน้ำตา ดวงตายังมีรอยบอบช้ำ "อยากได้เวลาค่ะ สักสองปี ปีเดียวหรือเพียงครึ่งปีก็ได้" หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าโศก "ผมคิดว่า คุณคงมีปัญหาเกี่ยวกับเวลาในอดีตเหมือนคนอื่นๆ" ชายขายเวลากล่าวขึ้น "ค่ะ" หล่อนรับคำเสียงแผ่ว "คุณแม่ของดิฉันเพิ่งเสียเมื่อสองวันก่อน ท่านดีกับดิฉันมาก เลี้ยงดู อย่างเอาอกเอาใจแต่ดิฉันยังไม่ทันทำอะไรให้แม่ชื่นใจเลย มีแต่ตั้งแง่ ตั้งงอน ท่านก็มาด่วนจากไป" "คุณเลยอยากซื้อเวลาที่ผ่านไปเพื่อทำดีกับคุณแม่ของคุณ" ฉันนึกเวทนาหล่อน เวทนาที่หล่อนมาคิดอะไรอะไรได้ก็เมื่อสายไป ถ้าหากหล่อนได้ทำอะไรไปตั้งนานแล้ว ก็คงไม่ต้องมานึกเสียดาย ตอนนี้ วูบหนึ่งจึงนึกย้อนกลับมาที่ตัวเอง คนต่อมาเป็นเด็กหนุ่ม ใบหน้าของเขายังอ่อนเยาว์ แต่พกริ้วรอยความ กังวลไว้เต็มเปี่ยม "ต้องการเวลาเท่าไหร่ดีครับ" ชายขายเวลาถามขึ้นก่อน "สองปี" เขายิ้มอย่างอ่อนเพลีย "ผมอยากกลับไปเลือกแผนการเรียน ใหม่ ผมพลาดไปตอนนั้น บางทีผมอาจเริ่มต้นใหม่ด้วยดี จะได้เรียนวิชาที่ชอบแทนวิชาที่น่าเบื่อตอนนี้" แล้วเขาก็จากไป เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ฉันเห็นชายขายเวลาหลับตาลงในขณะที่กำลังเว้นว่างจากลูกค้า แต่เมื่อฉันขยับตัว เขาก็ลืมตาขึ้นแล้วหันมายิ้มให้ฉัน ดวงตาเขา อบอุ่น... เป็นเวลานานเท่าไรก็ไม่ทราบที่ฉันนั่งมองผู้คนเดินผ่านไปมา ล้วนแล้วแต่มีท่าทีวิตกกังวล ผิดหวัง เสียดาย เสียใจ แล้วก็มาซื้อ เวลาไป เพราะว่าพวกเขาได้พลาดสิ่งที่น่าจะทำในอดีต แล้วชายขายเวลาก็ปิดแฟ้มพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาทางฉัน สักครู่จึงเดินมาทรุดตัวนั่งเก้าอี้โซฟาข้างๆ "จะปิดร้านแล้วหรือคะ" ฉันถาม "ครับ...ได้เวลาแล้ว" "ขอบคุณมากนะคะสำหรับวันนี้ ฉันเห็นจะกลับเสียที" ฉันว่า แม้จะไม่แน่ใจว่าฉันจะกลับไปไหน...อย่างไร... "เชิญครับ ขอให้คุณโชคดี จงใช้เวลาของทุกวินาทีที่ผ่านไปอย่า งคุ้มค่า ผมหวังว่า...คงจะไม่ได้เห็นคุณมาที่นี่เพื่อซื้อเวลา" เขากล่าว ในที่สุด... "ขอบคุณมากค่ะ ฉันจะไม่ลืมคุณ...และที่นี่" ฉันลุกขึ้นยืน ทันใดนั้นไฟก็ดับวูบ ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่ เอื้อมมือไปรูดผ้าม่านหน้าต่างสีครีม พบว่าท้องฟ้ายังไม่สว่างดีและไก่ก็ยังไม่ขัน ฉันลุกขึ้นมาเก็บที่นอนและกระโดดเข้าห้องน้ำอย่างสดชื่น แล้วถึงกลับเข้านั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือตัวเดิมซึ่งฉันไม่เคยจริงจัง ด้วยมานานแล้ว คิดอยากจะฮัมเพลงไปด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดอยู่ว่าจะทำลายสมาธิในการอ่านหนังสือ วูบหนึ่ง...ฉันรู้สึกดีใจที่ฉันยังมีเวลาเหลืออยู่ ยังไม่สายเกินไปที่จะเริ่มลงมือทำอะไรๆอย่างมีความหวังไม่เหมือนกับ ผู้คนเหล่านั้น...ที่ฉันพบที่... อาคารขายเวลา... credit:http://www.pantown.com/board.php?id=...13&action=view
__________________
1 = 2 ได้ 555+ มันไม่มีอะไรแน่นอน 555+ 10 กรกฎาคม 2009 22:17 : ข้อความนี้ถูกแก้ไขแล้ว 1 ครั้ง, ครั้งล่าสุดโดยคุณ math_lnw
|
| |
|
|
จด จด จด 
