ผิดที่ใคร

[เอกสิทธิ์]

วันนี้อี้โกรธผม มือถือของอี้หาย แกเข้าใจว่าผมเอามือถือของแกเหวี่ยงทิ้งลงพื้น อี้โกรธมาก ด่าผมสันดานเสีย แต่ผมนิ่ง และช่วยแกหามือถือของแก น้องเออยู่ตรงนั้นด้วย ช่วยโทรยิงมาที่มือถือของอี้ ได้ยินเสียงมือถือจากใต้โซฟา มันทำให้แกเหมือนจะเชื่อความคิดของแกมากขึ้นว่าผมเอามือถือของแกเหวี่ยงทิ้งลงพื้น ผมก็เข้าไปช่วยหา แกก็ตะโกนด่ากราด ว่าหาอะไรก็ไม่เคยเจอ ประทับใจมาก เรามีความสัมพันธ์อันดีต่อกันจริง ๆ ทุกอย่างปกติ แกกำลังสอนเรา สอนให้เรานิ่งทำงานภายใต้แรงกดดันได้ ผมไม่เข้าใจทำไมแกไม่คิดเลยเหรอว่าก็แค่มือถือมันหล่นลงใต้โซฟา บังเอิญ ๆ ตรงที่แกชาร์ทมือถือเป็นที่ ที่จะต้องยก ๆ ย้าย ๆ เอาขนมออกไปเรียงขาย แล้วผมเผลอเอามือถือแกที่ยังชาร์ทอยู่ไปวางตรงพนักผิงโซฟา (กะว่าจะมานำไปว่าที่เดิมที่ฝากล่องใส่ขนมที่แกวางอยู่ตอนแรก หลังจากนำขนมไปเรียงจนเสร็จ แต่เจ้ากรรมดันลืม) แล้วมันเลื่อนอีท่าไหนไม่รู้ กลิ้งตกไปใต้โซฟาเลยด้วยน้ำหนักมือถือน่าจะกระชากตัวมันเองหลุดจากสายชาร์ท ทำไมไม่วางที่เบาะโซฟาล่ะ (สงสัยสายชาร์ทสั้นไปมั้ง งง เหมือนกัน) นี่ก็คือความผิดของผมส่วนหนึ่ง ต่อไปคงต้องระวังกว่านี้ ต้องเอามือถือที่กำลังชาร์ทอยู่วางที่เบาะนั่ง สายมันอาจจะสั้นไป มือถืออาจต้องโหนถ้าสายของมันไม่ถึงเบาะ แต่เวลามันหล่นก็จะหาเจอได้ง่าย

ไม่รู้ว่าผิดที่ใคร